Nowy wikary przeżywa kryzys własnej przydatności kapłańskiej, bo z racji nadmiernej uczoności ani z ludźmi rozmawiać nie umie, ani ich nie rozumie. Niestety, działa to też w drugą stronę, wierni nie rozumieją, co mówi do nich wikary. Kryzys jest tak głęboki, że zanosi się, iż na plebanii zostaną tylko ksiądz i Michałowa. Na szczęście jest we wsi osoba, która gnana potrzebą poznania prawdy, przychodzi do wikarego, aby podzielić się swoimi wątpliwościami na temat ontycznej struktury rzeczy według św. Tomasza. A w takich tematach wikary czuje się jak ryba w wodzie. Gdy bezrobotne kobiety ze wszech miar starają się kontynuować zarabianie pieniędzy, ich mężowie coraz mocniej i głośniej buntują się przeciw zmianom w otaczającej ich rzeczywistości. Nie mieści się wszakże w głowie, żeby żona, zamiast przy garach stać i czekać, aż zmęczony mąż do domu wróci, całymi dniami latała, nie wiadomo dokąd i po co. Emancypacja tych kobiet, nie dość że pozycję ich mężczyzn - osłabia, jakość obsługi w domu pogarsza, to w skrajnych przypadkach zmusza nierobów do przejmowania jakichś obowiązków, a to już wprost godzi w sens pożycia małżeńskiego. Słowem męska duma zostaje boleśnie ugodzona, z czego społeczny bunt się rodzi, a o wszystko zostaje obwiniona Lucy, prowokatorka i sprawczyni wszystkich zmian. Do buntujących się dołącza Solejuk, który w ten sposób wyraża swoją wściekłość na Solejukową. Dzieciaki, szkolone według nowego programu, podejmują różne akcje w celu zdobycia środków na zagraniczną wycieczkę, którą też sami logistycznie muszą przygotować. Czerepach oczywiście kradnie to nowe oświatowe podejście i do programu senatora dopisuje, a senator ową reformę wilkowyjską po telewizjach rozgłasza. Konsekwencje owego wystąpienia są daleko bardziej idące niż umocnienie medialnej sławy senatora. Na Wilkowyje, szczególnie na jeden z państwowych sektorów, pada blady strach.