Kultowa komedia zajęła pierwsze miejsce w ankiecie "Najciekawsze filmy polskie XX wieku" tygodnika "Polityka" przeprowadzonej w 1999 roku. Paradokumentalna satyra ukazująca Polskę czasów gomułkowskiej małej stabilizacji. Nieprawomyślny film skierowany został do wąskiego rozpowszechnienia w DKF - ach i Kinach Studyjnych. Ówcześni krytycy pisali: Krzysztof Mętrak - "Rejs jest filmem o zbiorowej schizofrenii: obrazuje rozdźwięk między tym, co myślimy o sobie, a tym jacy jesteśmy. Ukazuje nicość stereotypów, w które sami się wikłamy..", Rafał Marszałek - "Ten film, wykrzywiający się do nas naszymi własnymi grymasami, jest lustrem bardzo niebezpiecznym, dlatego mamy ochotę je stłuc." Skąd bierze się siła tej improwizowanej w dużej mierze opowiastki o rejsie wycieczkowym parowcem po Wiśle? Przyczyn jest chyba kilka. Po pierwsze, krytyka wszelkiego zniewolenia, na tyle zawoalowana, że mająca walor satyrycznego uogólnienia. Po drugie, trudne do osiągnięcia w kinie wrażenie spontaniczności rozgrywających się przed kamerą wydarzeń. Wreszcie, udział niepowtarzalnych osobowości polskiego kina: Jana Himilsbacha, Zdzisława Maklakiewicza czy Stanisława Tyma. Zresztą - jak twierdzą wielbiciele - tego filmu nie sposób opisać, trzeba go koniecznie obejrzeć - każdą minę, każdy grymas, sytuację po sytuacji, kadr po kadrze.