6 Oscarów - dla najlepszego filmu roku oraz za scenariusz, reżyserię, montaż, scenografię i dekorację. Jury festiwalu w San Sebastian przyznało nagrodę dla najlepszej aktorki, pełnej wdzięku i temperamentu, rudej i piegowatej Schirley MacLaine, zdobywczyni Oscara w 1983 r. za czułe słówka. Partneruje jej trzykrotny laureat najwyższej nagrody, Jack Lemmon, który w świecie filmu zasłynął zarówno dzięki komediom, jak i rolom pełnym dramatyzmu. Garsonierę wyreżyserował jeden z największych hollywoodzkim mistrzów, Billy Wilder, twórca "Sabriny", "Stalagu 17", "Podwójnego ubezpieczenia", "Straconego weekendu", "Bulwaru Zachodzącego Słońca", "Świadka oskarżenia", "Słodkiej Irmy" i nieśmiertelnego "Pół żartem, pół serio". Współautorem scenariusza jest I. A. L. Diamond, z którym Wilder tworzył znakomity duet przez 25 lat. Autorem nagrodzonej scenografii był Alexander Trauner, z którym współpracę reżyser bardzo sobie cenił. To właśnie węgierski scenograf wyczarował słynną scenę biura z 5000 tysiącami biurek. Kręcenie tego ujęcia wspomina Wilder: Trudno byłoby wpakować tyle mebli do jednej hali zdjęciowej. Na szczęście miałem czarodzieja Traunera. Ustawił 40 normalnych biurek i 60 mniejszych, przy których posadził niższych statystów. Dalej siedziały karły, a jeszcze dalej były wycięte z papieru sylwetki. Bohaterem filmu jest Bud Baxter (Jack Lemmon), szary urzędnik potężnego nowojorskiego towarzystwa ubezpieczeniowego. W firmie, gdzie jest zatrudnionych ponad 30 tysięcy ludzi, trudno o awans. Lecz Bud szybko pnie się po szczeblach kariery zawodowej. W ten sposób dyrektorzy nagradzają swego pracownika za lojalność wobec nich. A wszystko dzięki tytułowej garsonierze, której jest właścicielem. Udostępnia ją szefom na godziny, co pozwala żonatym mężczyznom na organizowanie dyskretnych spotkań z przyjaciółmi. W tym czasie Bud spędza samotne wieczory w barze lub parku, czasem marznąc okropnie i przypłacając swoją usłużność gorączką lub katarem. Któregoś dnia kluczem do jego kawalerki zaczyna interesować się dyrektor działu kadr, Sheldrake (Fred MacMurray). I pewnie wszystko by układało się jak dawniej, gdyby nie urocza windziarka z firmy, Fran Kubelik (Schirley MacLaine). To właśnie z nią Sheldrake spędza romantyczne chwile w garsonierze, zwodząc i kusząc obietnicami małżeństwa młodą i naiwną dziewczynę, chociaż wcale nie ma zamiaru się rozwodzić. Przez następny miesiąc wszystkie poniedziałki i czwartki są zarezerwowane dla Sheldrake' a i jego przyjaciółki. Ale Fran pragnie czegoś więcej, niż potajemnych schadzek z ukochanym. Gdy przekonuje się, że ten nie ma wobec niej uczciwych zamiarów, zrozpaczona postanawia popełnić samobójstwo. Zażywa w garsonierze tabletki nasenne, lecz na szczęście Baxter odnajduje ją w porę i z pomocą sąsiada, doktora Dreyfusa (Jack Kruschen), ratuje życie dziewczynie. Dwa dni Bud czuwa przy powracającej do zdrowia Fran. W końcu uświadamia sobie, że jest w niej zakochany. Na drodze do jego szczęścia staje dyrektor Sheldrake, którego opuściła żona dowiedziawszy się, o romansach męża. Dyrektor znowu pragnie spotykać się z Fran, ale tym razem Bud odmawia przełożonemu.