Udział kobiet w działaniach wojennych ma długą historię. Jednak fenomen masowego uczestnictwa kobiet w wojnie, w tym także bezpośrednio w działaniach wojennych, jest typowy dla ubiegłego stulecia. Obecność dzielnych kobiet na polach bitew (przełamujących tabu w zakresie rygorystycznego podziału ról społecznych) traktowana była w różnych cywilizacjach bardziej jako szczególny wyjątek (na przykład w starogreckim micie o amazonkach), niż jako powszechnie dopuszczalna i akceptowana norma. Obecność kobiet na polach bitew ery nowożytnej była bardziej zauważalna w XIX w. , ale z reguły w sytuacjach wyjątkowych, w walkach narodowo - wyzwoleńczych, jak w Polsce Emilii Plater. W większym stopniu kobiety zaangażowane były w działania frontowe w drugiej połowie XIX stulecia. Jednak i wtedy występowały one przede wszystkim w charakterze pielęgniarek, na przykład w wojnie krymskiej czy w amerykańskiej wojnie secesyjnej. Przełom w zakresie zaangażowania kobiet w działania wojenne stanowiły dwie wojny światowe XX w. W okresie pierwszej wojny światowej, masowy pobór mężczyzn na front wymusił zatrudnienie milionów kobiet w fabrykach. Tak daleko idąca aktywizacja kobiet była jedną z istotnych przyczyn późniejszych sukcesów politycznych kobiecych ruchów emancypacyjnych.