Żydzi zaczęli osiedlać się w Bełżycach prawdopodobnie już pod koniec XV wieku. Bełżyce leżały na szlaku na szlaku królewskim wiodącym z Krakowa przez Sandomierz i Lublin do Wilna. O roli Bełżyc świadczyć może m. in. , fakt że czterokrotnie zbierał się tu Sejm Czterech Ziem, będący głównym organem autonomii Żydów w ówczesnej Rzeczpospolitej. W początku XIX w. Bełżyce stały się znaczącym ogniskiem chasydyzmu. W okresie międzywojennym Bełżyce były typowym miasteczkiem, współtworzonym przez społeczność chrześcijan, zajmujących się przeważnie rolnic - twem i drobnym rękodzielnictwem oraz społeczność żydowską, utrzymującą się z drobnego handlu (materiały tekstylne, nafta, artykuły żelazne), rzemiosła, a także z udzielania prywatnych kredytów mieszkańcom miasta i gminy. Żydowscy krawcy, szewcy i szklarze mieli opinię dobrych fachowców. Tuż przed wybuchem II wojny światowej, w mieście mieszkało ponad 2 tys. osób wyznania mo - jżeszowego.