Adaptacja Wojciecha Solarza jest w dużej mierze wierna oryginałowi - powieści Stefana Żeromskiego z 1924 r. , jednak początkiem spektaklu jest przybycie Cezarego Baryki i Hipolita Wielosławskiego do majątku w Nawłoci. Natomiast o wcześniejszych wydarzeniach, dotyczących sowieckiej rewolucji, widz dowiaduje się dopiero w retrospekcjach. Także wątek powrotu Baryki z ojcem do kraju i ich idea szklanych domów pojawiają się we wspomnieniach głównego bohatera. Spektakl wyraziście pokazuje różne postawy wobec odradzającej się Polski, które uosabiają trzy postaci: idealistyczną - Ojciec (Tadeusz Łomnicki), patriotyczno - pozytywistyczną - Szymon Gajowiec (Zbigniew Zapasiewicz) i komunistyczno - rewolucyjną - towarzysz Lulek (Mieczysław Hryniewicz). Reżyser nieco skrócił treść, zdynamizował ją poprzez retrospekcje i wątki toczące się już w odrodzonej Polsce, natomiast mocno wyostrzył konflikty postaw między głównymi adwersarzami. W tle ukazany jest także zmierzch warstwy ziemiańskiej. Sztukę można porównać z filmową adaptacją Filipa Bajona z 2001 r. , jej atutem niewątpliwie są kreacje aktorskie i postać głównego bohatera. Jedyne, co różni tę adaptację od powieści, to niejednoznaczne zakończenie.