David Hare to ceniony brytyjski dramaturg, reżyser i dwukrotnie nominowany do Oscara scenarzysta filmowy ("Godziny", "Lektor"). Tytuł jego sztuki "Getsemani" wywodzi się z Biblii i oznacza "ogród oliwny", w którym w noc poprzedzającą ukrzyżowanie dręczyły Chrystusa strach i zwątpienie w sens własnej misji. Bohaterowie Hare’a, politycy i członkowie ich rodzin, tudzież zaplątani na moment w tryby historii przypadkowi ludzie, również - choć nie w tak dramatycznym wymiarze - - przeżywają duchowe kryzysy, walczą z wątpliwościami, niepokojami sumienia, rozterkami. Każdy z nas miewa w życiu własne "getsemani" - zdaje się sugerować Hare, choć dla osób uwikłanych w politykę (czy wręcz do pewnego stopnia przez nią ubezwłasnowolnionych) jest to doświadczenie szczególnie trudne i bolesne. Każdy ich krok jest śledzony przez wścibskie i bezwzględne media, każda chwila słabości powielona w setkach tekstów i obrazów, każdy upadek wystawiony na widok publiczny. Nie dziwi zatem, że politycy tak wielką wagę przywiązują do dyskrecji - wyciszania problemów własnych i swoich bliskich, tuszowania skandali, przemilczania wstydliwych fragmentów biografii. Pozytywny "image" w oczach opinii publicznej to przecież większa szansa na kolejne wyborcze zwycięstwo i wyższa pozycja w sondażach. Czasem jednak w głębi duszy coraz natarczywiej dochodzą do głosu pytania o cenę, jaką trzeba za to wszystko zapłacić. I czy warto ją płacić, gdy rodzina się rozpada, przyjaźń zamienia się w "stosunek służbowy", a demokracja nie jawi się już jako dźwignia kariery, lecz system "zorganizowanej hipokryzji". Pozabiblijną inspiracją dramatu Hare’a były kulisy funkcjonowania brytyjskiej Partii Pracy i rządu Tony’ego Blaira. Na szczęście inscenizacja Waldemara Krzystka wydobywa z tekstu angielskiego autora przede wszystkim to, co uniwersalne, dotyczące poruszeń ludzkiej duszy, nękanej przez życiowe zawody i rozczarowania. W obsadzie znalazło się wiele gwiazd polskich scen i ekranów. Także w rolach drugoplanowych. Wielka Brytania, czasy współczesne. Suzette, szesnastoletnia córka pani minister spraw wewnętrznych Meredith Guest wpada w poważne kłopoty. Podczas suto zakrapianej libacji oddaje się po kolei czterem dużo starszym mężczyznom, w tym dziennikarzowi popularnej gazety. Na dodatek pozwala się również przyłapać na braniu narkotyków. Monique Touissant, doradczyni pani minister i jej "człowiek od czarnej roboty" dwoi się i troi, by zatuszować całą sprawę. Dzięki współpracującej z rządem "szarej eminencji" Ottonowi Fallonowi udaje się szybko załatwić problem na poziomie szkoły Suzette. A ceną jest ufundowanie nowej sali gimnastycznej. Pozostają jeszcze negocjacje z dziennikarzem i przemówienie do rozumu pannie Guest, która otwarcie twierdzi, że matki nienawidzi. Na pomoc zostaje wezwana Lori Drysdale, charyzmatyczna, uwielbiana przez młodzież nauczycielka muzyki, obecnie utrzymująca się z grania na ulicy. Lori udaje się nawiązać kontakt z Suzette, która znajduje w niej przyjaciółkę i powiernicę. Niestety, dziennikarz nie zamierza zrezygnować z napisania artykułu, który może zeń uczynić prasową gwiazdę sezonu. Nie pomagają próby dyskretnego szantażu ani groźby. Co gorsza mąż Meredith naraża się na duże nieprzyjemności podczas swojej wizyty w krajach Europy Wschodniej. Zdenerwowany premier zaczyna powoli dystansować się od swojej pani minister. Pani Guest nie zamierza wszakże podać się do dymisji. Obsada: Magdalena Cielecka (Meredith Guest), Mariusz Bonaszewski (Otto Fallon), Agata Buzek(Lori Drysdale), Emilia Nagórka (Suzette Guest), Agnieszka Grochowska (Monique Touissant)