Trzyaktowa komedia polskiego dramaturga Tadeusza Rittnera (1873 - 1921) z początku XX wieku, ukończona w 1913 roku. Jej poetykę określa z jednej strony realizm obyczajowo - psychologiczny, z drugiej zaś poetycka nastrojowość i symbolika. Główny temat utworu, który pozornie jest melodramatem, stanowią starcia marzeń z rzeczywistością, iluzji z prawdą. Jego bohaterowie - podobnie jak u Czechowa - więcej skrywają niż mówią, wciąż tęsknią za czymś lepszym, ważniejszym i wciąż poszukują wielkiej miłości. Akcja rozgrywa się podczas upalnego lata w sanatorium, prowadzonym przez dojrzałego doktora i jego dużo młodszą żonę. W ich związku nie dzieje się najlepiej. Powodem małżeńskich problemów jest nie tylko chorobliwa zazdrość i bezgraniczna miłość Leona, ale przede wszystkim uwodzicielski sposób bycia Mai. Pozornie w placówce panuje spokój i nic złego się nie wydarza. Widz obserwuje wczasowo - leniwe życie pensjonariuszy sanatorium. Jest wśród nich młody Jan Torup, który podkochuje się w doktorowej. Chłopak dowiaduje się o swej nieuleczalnej chorobie i rychłej śmierci. Fakt ten dodaje mu odwagi do wyznania miłości uwielbianej kobiecie. Wyzwala w nim uśpioną siłę i powoduje, że z dnia na dzień staje się innym człowiekiem.