Napisana w 1894 roku "Profesja pani Warren" to dramat o prostytucji. Shaw, znany ze swych społecznych pasji, potraktował wszakże owo zagadnienie nie w sposób trywialnie sensacyjny, lecz demaskatorski i wręcz socjologiczny. Wyniki jego analizy były dla mieszczańskiego społeczeństwa druzgocące. Po pierwsze: podstawową przyczyną płatnego nierządu nie jest zepsucie kobiet i wyuzdanie mężczyzn, lecz... bieda. Po drugie natomiast: prostytucja nie stanowi jakiegoś pokątnego procederu, lecz jest międzynarodowym, niezwykle dochodowym biznesem, z którego zyski czerpią nie tylko typy spod ciemnej gwiazdy, lecz także - oczywiście pośrednio i dyskrecjonalnie - ogólnie szanowane osobistości i instytucje. Fabuła "Profesji pani Warren" odsłania działanie tego mechanizmu w sposób jasny, logiczny i nie budzący wątpliwości. Rzecz jasna, Shaw na tym nie poprzestał. Zaludnił swoją sztukę znakomicie zindywidualizowanymi psychologicznie postaciami, w których usta włożył pyszne niekiedy dialogi. Postąpił zarazem wbrew klasycznym zasadom dramaturgii, rezygnując z bohatera pozytywnego, ogniskującego w sobie sympatię i zainteresowanie widowni. Każda z postaci "Profesji pani Warren" jest w pewnym sensie niemoralna lub etycznie niejednoznaczna. Sztuka Shawa, choć dziś już nieco anachroniczna, należy niewątpliwie do tych dzieł, które drwiąc z przyzwyczajeń odbiorcy, dają mu zarazem poczucie, że dowiaduje się czegoś istotnego o otaczającym go świecie. W wynajętej willi Kitty Warren wyznacza spotkanie swej córce Wiwii, z którą przez ostatnie lata widywała się bardzo rzadko.