Teatr, 88 min, Polska 2007 Autor sztuki na motywach wspomnień Narcyza Łopianowskiego "Rozmowy z NKWD 1940 - 1941": Jacek Gąsiorowski Reżyseria: Jacek Gąsiorowski Zdjęcia: Piotr Bernat Występują: Marcin Perchuć (rotmistrz Narcyz Łopianowski), Szymon Bobrowski (podpułkownik Zygmunt Berling), Magdalena Różczka (Kobieta), Sławomir Orzechowski (pułkownik Jegorow), Krzysztof Dracz (Ławrientij Beria), Marek Lewandowski (generał brygady Wacław Przeździecki), Marcin Bosak (porucznik Janusz Siewierski), Bartek Kasprzycki (porucznik Włodzimierz Szumigalski), Dariusz Toczek (porucznik Michał Tomala), Zbigniew Suszyński (pułkownik Eustachy Gorczyński), Jacek Poniedziałek (kapitan Kazimierz Rozen - Zawadzki), Jan Monczka (podpułkownik Kazimierz Dudziński) i inni "Jak się pan czuje? Jesteście naszym gościem" - przekonuje polskiego oficera pułkownik NKWD Jegorow. "A od kiedy to gości przyjmuje się w więzieniu? - odpala Polak."Musicie nas zrozumieć - enkawudzista nie daje sobie przerwać - walczyliście z Niemcami, z którymi nas łączą stosunki przyjaźni. Jakby to wyglądało, gdybyśmy pozwolili wam spacerować ulicami Moskwy w mundurze polskiego oficera?"Uderzeniem w stół ucina odpowiedź rotmistrza Narcyza Łopianowskiego. Lecz wówczas do rozmowy wtrąca się sam Ławrientij Beria."Czy chciałby pan jeszcze walczyć przeciw Niemcom i organizować oddziały wojska polskiego na terenie ZSRR?"- pyta szef NKWD. Łopianowski nie ukrywa zdziwienia:"Jak to, przecież z Niemcami łączą was stosunki przyjaźni?". Nic nie trwa wiecznie - słyszy w odpowiedzi. Ledwie rok po klęsce wrześniowej grupa polskich oficerów trafia na osławioną moskiewską Łubiankę. Jednym z nich jest rotmistrz Narcyz Łopianowski. Jeszcze niedawno był jeńcem obozu w Kozielsku. Wciąż pamięta o zdradzieckiej napaści ZSRR na Polskę, sam miał okazję walczyć z oddziałami sowieckimi. Wie o masowych wywózkach polskiej ludności do łagrów. Podobnie jak jego towarzysze niewoli niepokoi się losem polskich oficerów z Kozielska, Ostaszkowa i Starobielska, o których słuch zaginął. A teraz jeden z najpotężniejszych ludzi w ZSRR komplementuje jego zdolności dowódcze, ba, proponuje mu przygotowania do przyszłej walki z hitlerowcami. Jakże to kusząca propozycja! Lecz Łopianowski nie może jej przyjąć. Zdaniem rotmistrza, żaden polski oficer nie może podjąć się takiego zadania bez konsultacji z wodzem naczelnym oraz rządem w Londynie, nie będąc zdrajcą Ojczyzny. Na rozkaz starszego stopniem współwięźnia, generała brygady Wacława Przeździeckiego, Łopianowski ma kontynuować rozmowy. Być może uda się wynegocjować lepsze warunki i, za wiedzą i zgodą legalnego rządu na uchodźstwie, raz jeszcze chwycić za broń w walce o wolną Polskę. Polak szybko się orientuje, że Sowietom bardzo zależy na poprawieniu relacji z polskimi jeńcami na terenie ZSRR. Wraz z grupą innych żołnierzy rotmistrz zostaje przewieziony do niewielkiej posiadłości pod Moskwą. Tu, w willi Małachówka, nazywanej też"Willą szczęścia", czekają polscy oficerowie. Podpułkownik Zygmunt Berling zgodził się podjąć zadania zorganizowania polskiej armii niezależnej od Londynu. Teraz, z inspiracji Sowietów, raz jeszcze próbuje przekonać jeńców do współpracy z ZSRR... "Willa szczęścia"to Sceny Faktu. Scenariusz sztuki powstał na podstawie wspomnień rotmistrza Łopianowskiego wplątanego w jeden z najbardziej niezwykłych choć mało znanych epizodów z czasów II wojny światowej. Drogi Łopianowskiego, który opuścił ZSRR wraz z Armią Andersa, a następnie został przerzucony jako cichociemny do okupowanej Polski, i Berlinga, dowódcy 1. Armii LWP, jeszcze raz się skrzyżowały w 1944 roku. Pierwszy z nich walczył wówczas w powstaniu warszawskim, drugi czekał po drugiej stronie Wisły.