Radio Solidarność po raz pierwszy nadawało w stanie wojennym 12 kwietnia 1982 roku w Warszawie. Była to inicjatywa podziemnych działaczy Solidarności i wieloletnich działaczy opozycji Zofii i Zbigniewa Romaszewskich. W odbiorze społecznym poza silnym emocjonalnym charakterem tej inicjatywy (w przeciwieństwie do podziemnej prasy trafiało również do ludzi niezaangażowanych w działalność opozycyjną, w tym związanych z władzami PRL, było to też pokazanie władzom, że po czterech miesiącach po wprowadzeniu stanu wojennego, represjach wobec demokratycznych struktur Związku i opozycji, opór trwa i jego uczestnicy dysponują nadal poparciem społecznym oraz zdolnościami organizacyjnym i technicznymi. Z punktu widzenia przekazywania informacji radio Solidarność ze względu na skalę nie mogło w żaden sposób konkurować z oficjalną propagandą reżimu wojskowego. Była to rola informacyjnie marginalna, ale symboliczne ogromna. Ta pierwsza transmisja miała wielkie znaczenie, bowiem pokazywała, że opór przeciwko władzy trwa i biorąc nawet pod uwagę ogólnie widoczne publiczne reakcje władzy, iż ma znaczenie. Audycje Radia Solidarność były szczególnie w 1982 roku wielkim psychologicznym wsparciem zarówno dla pozostałych działaczy opozycji demokratycznej jak i dla udręczonego warunkami życia w PRL społeczeństwa.