Bohaterami tego przejmującego filmu są trędowaci, zamknięci w wiosce chorych w Puri w Indiach. Opiekę nad nimi sprawował polski zakonnik, werbista, ks. Marian Żelazek. To on przekształcił wyklętą wioskę w normalną osadę, w której ludzie dotknięci tą straszliwą chorobą rodzili się, chodzili do szkoły, zakładali rodziny. Żyli na tyle normalnie, na ile było to możliwe. Nie chcieli o tym wiedzieć ludzie z zewnątrz, woleli nie dostrzegać chorych, którzy codziennie wychodzą ze swojego getta na żebry. W świecie zdrowych nie było jednak dla nich miejsca, spotykali się tam wyłącznie z pogardą i odtrąceniem. Dopiero gdy wieczorem wracali do wioski, zasiadali z rodzinami do kolacji, znów czuli się u siebie. Ksiądz Marian Żelazek, polski zakonnik, werbista, niestrudzenie próbował symbolicznie obalić mury okalające wioskę, starał się, by ludzie z zewnątrz dostrzegli problem chorych współbraci. W pojedynkę było to jednak bardzo trudne. Szlachetna twarz misjonarza, który swoje życie poświęcił niesieniu pomocy ludziom tak dotkliwie doświadczonym przez los, przypomina wizerunki świętych. To od niego Matka Teresa z Kalkuty, która dobrze znała polskiego księdza, uczyła się kiedyś, jak postępować z trędowatymi. On sam był człowiekiem skromnym, stroniącym od mediów, traktującym swoją pracę jak coś zupełnie naturalnego. Nie dbał o reklamę, szkoda mu było czasu, który mógł spędzić ze swoimi podopiecznymi. W roku 2002 ksiądz Żelazek został zgłoszony przez Ruch Solidarności z Ubogimi Trzeciego Świata MAITRI jako oficjalny kandydat do Nagrody Nobla. Ksiądz Marian Żelazek zmarł 30 kwietnia 2006 w Puri w Indiach.