Pierwszy polski film fabularny, zrealizowany po wojnie. Rejestrował na gorąco życie obyczajowe w okupowanej stolicy i specyficzną formę oporu, jaką było publiczne wykonywanie zakazanych utworów patriotycznych i piosenek ośmieszających okupanta. Roman Tokarski, kompozytor kolekcjonujący okupacyjne melodie, opowiada historię "zakazanej piosenki" w stolicy. "Warszawianka" przywołuje obrazy z jesieni 1939 roku: pierwsze, uliczne koncerty patriotyczne, w których uczestniczył muzyk i jego siostra Halinka. Razem zorganizowali orkiestrę uliczną, poźniej pracowali w konspiracji przewożąc broń i bibułę, biorąc udział w akcjach dywersyjnych. Po powstaniu warszawskim schronili się w partyzanckich oddziałach. Ich losy krzyżują się z historią Żyda ukrywającego się w ich kamienicy, tchorzliwego sąsiada Cieślaka, fałszywego skrzypka - zdrajcy, niemieckiej konfidentki.