Już w czasie monachijskich studiów zdobywał uznanie i nagrody za swe grafiki na międzynarodowych wystawach w Monachium, Berlinie, Petersburgu i Lwowie. Zasłynął wówczas jako znakomity interpretator w akwaforcie – przenosił za pomocą medium graficznego obrazy polskich mistrzów malarstwa z Janem Matejką, Anną Bilińską, Alfredem Wieruszem-Kowalskim i Julianem Fałatem na czele. We Francji Łopieński rozwinął się w zakresie studiowania koloru, rzeźby a przede wszystkim w technikach graficznych.

Wzbogacony o nowe doświadczenia artystyczne, Łopieński powrócił do kraju w połowie ostatniej dekady XIX wieku. Był już wówczas nie tylko cenionym grafikiem, ale także doświadczonym medalierem i rzeźbiarzem, a umiejętności, które posiadał, przyciągały ku niemu malarzy pragnących wzorem swych zachodnich kolegów poznać tajniki technik graficznych. Sprzyjały temu również możliwości techniczne: do Warszawy została sprowadzona prasa graficzna do druku wklęsłego.

Wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości, działalność Ignacego Łopieńskiego skupiła się wokół edukacji plastycznej dzieci i młodzieży oraz promowaniu grafiki artystycznej w ramach Związku Polskich Artystów Grafików. Uznano go wówczas za „apostoła” i odnowiciela grafiki polskiej. Został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi (1931) oraz nagrodą m.st. Warszawy za całokształt pracy artystycznej (1936).

Tematami autorskich prac Łopieńskiego były głównie portrety, sceny rodzajowe i pejzaże. W dwudziestoleciu międzywojennym chętnie ukazywał polskie miasta. Jedną z najsłynniejszych grafik z tego okresu jest portret marszałka Józefa Piłsudskiego, za który artysta otrzymał nagrodę na wystawie w poznańskim Domu Żołnierza w maju 1939 roku. Uprawiał również grafikę użytkową. Wykonywał w szlachetnych technikach graficznych (akwaforta, miedzioryt) dyplomy, afisze, zaproszenia, a także ekslibrisy.

W uznaniu zasług Ignacego Łopieńskiego Muzeum Narodowe w Warszawie planowało uhonorować jubileusz 50-lecia jego pracy twórczej wystawą przygotowywaną na jesień 1939 roku. Wybuch wojny pokrzyżował te plany. Po upadku powstania warszawskiego, 3 lata po śmierci artysty, wraz z najcenniejszymi zbiorami z muzeum wywiezione zostały także grafiki i rysunki Łopieńskiego przygotowane na wystawę, która nigdy się nie wydarzyła.

Choć większość wywiezionych wówczas muzealiów wróciła do Polski w 1946 roku, to jednak nie było wśród nich prac Łopieńskiego. Dopiero w roku 2014 zostały one odzyskane i powróciły do naszej instytucji. Dziś, po 80 latach od niedoszłej wystawy i w 155. rocznicę urodzin mistrza, Muzeum Narodowe w Warszawie pragnie przypomnieć dorobek jednego z najważniejszych polskich grafików przełomu XIX i XX wieku, moderatora życia artystycznego przed I wojną światową i w czasach II RP.