Reżyserię zaczęła studiować mając 17 lat, przez pewien czas była również na wydziale aktorskim. Przez kilkanaście lat Barbara Sass pracowała jako asystent reżysera i drugi reżyser w filmach Andrzeja Wajdy, Jerzego Skolimowskiego, Wojciecha Jerzego Hasa. W wywiadach wspominała, że dopiero wtedy uczyła się zawodu. Jako samodzielny reżyser filmów fabularnych debiutowała w 1980 roku filmem „Bez miłości”.

Dostała za niego nagrodę na festiwalu filmowym w Gdańsku za najlepszy debiut reżyserski. Obrazami „Bez miłości” (1980), „Debiutantka” (1981) i „Krzyk” (1982), w których główne role powierzyła Dorocie Stalińskiej, Barbara Sass rozpoczęła okres kina autorskiego.

Stworzyła typ bohaterki odważnej młodej kobiety, która walczy o siebie. Musi skonfrontować się z rzeczywistością i dokonać ważnego wyboru, który zadecyduje o jej dalszym życiu.

W 1985 roku Barbara Sass sfilmowała prozę Poli Gojawiczyńskiej „Dziewczęta z Nowolipek” i „Rajska jabłoń” powierzając główne role czterem młodym aktorkom, w większości debiutantkom: Ewie Kasprzyk, Marii Ciunelis, Marcie Klubowicz i Izabeli Drobotowicz-Orkisz.

Barbara Sass wyreżyserowała wiele filmów o kobietach; twierdziła, że lubi je rozgryzać. Istotne jest, że czyniła to zawsze w kontekście społeczno-historycznym. Podkreślała, że nie lubi często przyszywanej jej łatki kino kobiece uważając, ze interesuje ją po prostu człowiek, a kobiety portretuje dlatego, że po prostu sama jest kobietą i lepiej je zna i rozumie. Jest zresztą autorką większości scenariuszy do reżyserowanych przez siebie filmów.

W ostatnich latach Barbara Sass zajmowała się głównie reżyserią teatralną współpracując ze scenami z Krakowa, Łodzi i Warszawy.