Pomysłu stworzenia monumentu przedstawiającego postać kompozytora zrodził się w 1899 r., w 40. rocznicę śmierci pianisty. Był to również czas, kiedy Polska walczyła o odzyskanie niepodległości, a narodowe symbole miały ogromne znaczenie dla podtrzymania ducha obywatelskiego.

Realizacja tego planu nie należała jednak do najłatwiejszych. Polska była pod zaborami i władze rosyjskie skutecznie blokowały wszelkie inicjatywy. W związku z tym dopiero dziesięć lat później (w 1908 r.) środowisku artystycznemu Warszawy udało się zorganizować konkurs na projekt pomnika. Międzynarodowe jury za najciekawszą uznało nowatorską pracę wybitnego polskiego rzeźbiarza Wacława Szymanowskiego. Tym sposobem 14 listopada 1926 r. uroczyście odsłonięto statuę będącą monumentalną wizją natchnionego Chopina, siedzącego pod złamaną wierzbą.

Nie było jednak dane warszawiakom cieszyć się długo nowym posągiem. W 1939 r., kiedy miasto znalazło się pod okupacją hitlerowską, zakazano wykonywania muzyki Chopina, a w kolejnym roku pomnik wysadzono. Dopiero po zakończeniu wojny w ruinach wrocławskiej fabryki wagonów odnaleziono głowę figury Chopina z rzeźby w Łazienkach. Na podstawie ocalałego gipsowego modelu zrekonstruowano dzieło Szymanowskiego, a odnowiony pomnik odsłonięto 11 maja 1958 r. Od tego czasu warszawski park ponownie stał się miejscem chętnie odwiedzanym przez miłośników utworów Chopina z całego świata.

Był to pomysł Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, którego członkowie chcieli popularyzować twórczość pianisty i zachęcić do słuchania muzyki klasycznej szerszą grupę odbiorców. Początkowo koncerty odbywały się sporadycznie i na przestrzeni lat podlegały różnego rodzaju modyfikacjom, ale ostatecznie przyjęto formę klasycznych recitali organizowanych w każdą niedzielę w okresie od maja do końca września. Taka decyzja została podjęta ze względu na ogromne zainteresowanie koncertami w stołecznym parku, które z roku na rok wzrastało.

Na popularność tego wydarzenia wpływ miał nie tylko fakt, że autorem prezentowanych kompozycji był wybitny polski pianista, lecz także dobór artystów, którzy co roku pojawiali się, by grać pod pomnikiem. Z czasem bycie zaproszonym na recital w Łazienkach Królewskich zaczęło być odbierane przez pianistów i pianistki z całego świata jako zaszczyt. Muzycy chętnie przyjeżdżali i występowali przed zgromadzoną publicznością, nie zważając na niedogodności związane z długą podróżą czy niesprzyjającą pogodą w trakcie koncertu. Przykładem takiego poświęcenia może być słynna do dzisiaj historia Haliny Czerny-Stefańskiej, która dokończyła swój recital, mimo że w dłoń użądliła ją osa.

Obecnie to szczególne wydarzenie przyciąga tysiące miłośników muzyki klasycznej. W sezonie letnim co niedzielę artyści grają na fortepianie, tworząc wyjątkową atmosferę wśród zieleni i historycznych zabudowań Łazienek Królewskich. Koncerty nie tylko promują twórczość Fryderyka Chopina, lecz także podkreślają piękno Warszawy jako miasta z bogatą tradycją kulturalną.

Występy są darmowe i otwarte dla wszystkich, co sprawia, że są dostępne dla szerokiej publiczności. Pianistów prezentujących swoje umiejętności w odtwarzaniu dzieł genialnego kompozytora cechuje wysoki poziom artystyczny. Ich repertuar obejmuje zarówno najbardziej znane utwory Chopina, jak i te mniej popularne, co z kolei słuchaczom pozwala na lepsze poznanie jego dzieł.

Koncerty Chopinowskie w Łazienkach Królewskich są nie tylko wydarzeniem muzycznym, lecz także ważnym elementem dziedzictwa kulturowego Polski. Stanowią hołd dla jednego z najwybitniejszych kompozytorów w historii oraz przypominają o bogatej historii Warszawy i całego kraju.

Każdego lata tysiące osób gromadzą się wokół pomnika Fryderyka Chopina, by słuchać muzyki, która przekracza granice czasu i przestrzeni. Sam monument mimo burzliwej historii stał się trwałym symbolem kultury i ducha Polski.