Xavier zostawia w Paryżu rodziców oraz ukochaną dziewczynę, Martine, i z ciężkim sercem wyjeżdża do Hiszpanii. Jeszcze na lotnisku w Barcelonie poznaje francuskie małżeństwo: lekarza Jean-Michela i jego młodą żonę Anne-Sophie, u których zatrzymuje się na parę dni. Szuka jednak stałego lokum. Dzięki znalezionemu w prasie ogłoszeniu zamieszkuje ostatecznie z piątką studentów z różnych krajów: Angielką Wendy, Duńczykiem Larsem, Niemcem Tobiasem, Hiszpanką Soledad i Włochem Alessandro we wspólnym mieszkaniu w centrum miasta. Niebawem dołącza do nich jeszcze Belgijka Isabelle, z którą Xavier najbardziej się zaprzyjaźnia. Przebywanie pod jednym dachem grupki młodych ludzi o odmiennych charakterach, upodobaniach i przyzwyczajeniach obfituje w drobne spięcia, ale i chwile bardzo zabawne, uczy tolerancji i sztuki kompromisu.

Ponieważ zajęty całymi dniami Jean-Michel nie ma czasu zajmować się żoną, prosi Xaviera, by zechciał od czasu do czasu zabrać nieznającą hiszpańskiego, nieśmiałą Anne-Sophie na spacer po Barcelonie. Początkowo dość niechętny tej prośbie Xavier nie może jednak odmówić, wszak małżonkowie bardzo mu pomogli po przyjeździe do Hiszpanii. On sam szybko adaptuje się do nowego miejsca i nowych warunków, chociaż bardzo tęskni za Martine. Ale jej wizyta trochę go rozczarowuje: ze zdziwieniem stwierdza, że już nie ma jej tak wiele do powiedzenia jak dawniej. Za to coraz bardziej pociąga go Anne-Sophie, która pod jego wpływem powoli zmienia się z zahukanej małżonki cenionego doktora w atrakcyjną, rozbudzoną erotycznie kobietę. Ten romans jeszcze bardziej oddala chłopaka od Martine, która w końcu domyśla się prawdy. Spędzony za granicą rok mija błyskawicznie, stając się dla Xaviera, podobnie jak dla jego nowych europejskich przyjaciół, prawdziwą szkołą dorosłości i samodzielności.

Pełna wdzięku i humoru komedia obyczajowa znakomicie przyjęta przez widzów i krytykę. Cezar 2003 dla najlepszej młodej aktorki (Cecile de France), pięć innych nominacji do tej nagrody (w tym dla najlepszego filmu, za reżyserię i scenariusz) oraz nagrody publiczności na festiwalach w Karlovych Varach, Sydney czy australijskim Brisbane najlepiej świadczą o sukcesie dzieła Cedrica Klapischa. Jest to także film bardzo proeuropejski, pokazujący dobre strony zjednoczenia, nieoznaczającego wcale - przynajmniej na poziomie stosunków międzyludzkich - nudnej uniformizacji, ale właśnie różnorodność doświadczeń i tradycji, wielokulturowość, dynamikę i umiejętność współistnienia. Scenariusz zainspirowały osobiste doświadczenia reżysera, a raczej jego siostry, która spędziła kiedyś dwa lata w Hiszpanii w ramach programu wymiany studenckiej "Erasmus". Cedric Klapisch odwiedził ją w mieszkaniu podobnym do tego, do którego trafi bohater "Smaku życia", Xavier. Reżyser ośmiesza też europejskie stereotypy, którymi szermuje trochę nieokrzesany brat jednej z ekranowych postaci. W "Smaku życia" narodowa specyfika i odmienność nie prowadzą do wrogości, budzą raczej wzajemną ciekawość i wzbogacają wspólne życie.
(L'AUBERGE ESPAGNOLE)