W filmie uchwycony został wyjątkowy nastrój dzielnicy, pozostającej na uboczu miasta. To obraz boleśnie dotkniętego miejsca, w którym życie toczy się swoim, wolnym rytmem. Zarówno postawione tu pytania, jak i odpowiedzi, dłuższe i bardziej cierpliwe kadry oraz głos lektora czytający tekst ciszej i wolniej odróżniają głównie ten film od poprzednich.

Obraz ruin w środku stolicy, dwanaście lat po wojnie, jest sam w sobie na tyle wystarczającym oskarżeniem, że przestał pełnić rolę argumentu na poparcie tez. Dopiero pod koniec filmu, pada wymowne podsumowanie: „Taka jest dzielnica tego dziecka. Ciężko raniona w wojnie. Samotna. Jakby zastygła w oczekiwaniu. W oczekiwaniu na czasy, gdy znów powiślańskie gołębie nie znajdą już zamieszkałych ruin i wypalonych placów, kiedy w sercu Warszawy nie będzie opuszczonej, zapomnianej dzielnicy. Na te dni czekają na Powiślu wszyscy.”

Film należy do cyklu „Wędrówki po Warszawie” mimo, iż tematycznie bliski obrazom „czarnej serii”, odbiega od nich perspektywą spojrzenia i tonacji. To już bardziej nastrojowa ballada poetycka niż publicystyczna interwencja.