Film dokumentalny Olgi Michalec-Chlebik i Grażyny Stankiewicz o obozie pracy, który funkcjonował w czasie II wojny światowej w Poniatowej na Lubelszczyźnie oraz o masakrze 15 tysięcy Żydów, jaka miała tam miejsce podczas jednodniowej akcji „Dożynki”.

Likwidacja przebywających w obozie koncentracyjnym Żydów została przeprowadzona w listopadzie 1943 roku. Reportaż przedstawia tę historię z punktu widzenia ówczesnej dzieciarni, która na początku lat pięćdziesiątych wychowywała się w domach, znajdujących się na terenie dawnego obozu. Co ciekawe, obóz był miejscem zastanym, bowiem przed wojną był to teren zakładów radiofonicznych. W jego murach kolejno umiejscowiono stalag dla żołnierzy Armii Czerwonej, następnie obóz koncentracyjny, a po zakończeniu wojny obóz NKWD dla żołnierzy AK.

W filmie toczą się trzy równoległe opowieści: z czasów wojny, z lat pięćdziesiątych, a także z czasów współczesnych. Wspomnieniami dzielą się m.in. mieszkańcy Poniatowej, naoczni świadkowie zagłady oraz Elżbieta Ficowska, która przeżyła Holocaust dzięki pomocy Ireny Sendlerowej, a której matka zginęła właśnie w Poniatowej oraz owa dzieciarnia – dziś osoby w dojrzałym wieku – na których życie niebagatelny wpływ miało dzieciństwo w sąsiedztwie domu komendanta obozu i drutów kolczastych.