Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Polska odziedziczyła po zaborcach potężną twierdzę prawie w centrum stolicy – Cytadelę Warszawską, otoczoną pierścieniem fortów. W roku 1920 rola Cytadeli nabrała dużego znaczenia, z jednej strony stała się ważnym elementem obronnym w trójkącie Modlin – Zegrze – Warszawa, na styku 5 i 1 Armii (Frontu Północnego), z drugiej jako miejsce formowania nowych, rezerwowych oddziałów (Armia Ochotnicza).

Nową rolę Cytadeli wyznaczyły władze wojskowe wraz z napływem jeńców wojennych oraz dezerterów z polskiej armii. 10 sierpnia 1920 roku utworzono Obóz Koncentracyjny Gubernatorstwa miasta Warszawy oraz Oddział Segregacji i Transportu, Oddział Lekko Rannych i Chorych, Rozbitków oraz Aresztantów i Dezerterów. Oddziały z rannymi, chorymi, rozbitkami, dezerterami, jeńcami i aresztantami ulokowano w największym budynku w bloku nr 63 Cytadeli Warszawskiej.