Stanisław Kulon urodził się w 1930 r. w Sobiesku na Kresach. W trakcie II wojny światowej został wraz z rodziną wywieziony na Ural, gdzie zmarli jego rodzice i rodzeństwo. Po latach spędzonych w sierocińcach w ZSRR przyszły rzeźbiarz wrócił do Polski w 1946 r. Cztery lata później ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem i rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1958 r. W latach 1958–1966 był asystentem w pracowni prof. Ludwiki Nitschowej, w latach 1988–2000 – profesorem Wydziału Rzeźby ASP.

Jeszcze w trakcie studiów uczestniczył w słynnej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Sztuki zorganizowanej w 1955 r. w warszawskim Arsenale. Brał udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w całej Polsce, takich jak I Festiwal Sztuk Pięknych w Warszawie (1964 r.), VIII Wystawa Grupy Realistów (1970 r.) czy Figura w rzeźbie polskiej XIX i XX wieku (1999 r.). Prace Stanisława Kulona były prezentowane również za granicą, m. in. na II Biennale Młodych w Paryżu (1961 r.), X Międzynarodowej Wystawie Ceramiki w Waszyngtonie (1965 r.) i Międzynarodowym Biennale Sztuki we Florencja (1971 r.).

W bogatym dorobku Stanisława Kulona znajdują się zarówno kameralne rzeźby i reliefy, jak i monumentalne pomniki, takie jak pomnik Chwała Saperom na warszawskim Powiślu. Sięga po różne materiały, m. in. ceramikę, granit i terakotę, ale najchętniej rzeźbi w drewnie. Inspiracji szuka w sztuce ludowej i średniowiecznej rzeźbie sakralnej. W swojej twórczości często podejmuje tematykę związaną z historią Polski.

W ubiegłym roku w Przystanku Historia prezentowana była jego wystawa Świadectwo 1939–1946 - cykl sosnowych reliefów ukazujących tragiczne losy Polaków deportowanych do ZSRR. Tegoroczna wystawa stanowi przekrój bogatej twórczości prof. Kulona i przedstawia dorobek kilkudziesięciu lat pracy artystycznej.